Volgens de regelgeving moeten exploitanten en handelaars die geen kleine bedrijven zijn, de geografische coördinaten verzamelen van de stukken grond waarop hun grondstoffen worden geproduceerd. Dit heet in het Engels “geolocation”, vertaald: “geolokalisatie”.
Geolokalisatie is het verzamelen van deze geografische coördinaten, ook wel bekend als de traceerbaarheid naar het perceel. Dit is binnen de EUDR noodzakelijk om te bewijzen dat er op die specifieke locaties geen ontbossing plaatsvindt.
Sommige delen van de industrie en enkele certificeringsorganisaties gebruiken al geografische informatie om de herkomst van producten te koppelen aan specifieke percelen. Informatie vanop afstand, zoals luchtfoto’s en satellietbeelden, of andere gegevens, zoals foto’s met geografische markeringen en tijdstempels, kunnen worden gebruikt om te controleren of de opgegeven locatie van grondstoffen en producten niet in verband staat met ontbossing.
Deze geografische coördinaten moeten worden opgenomen in de “due diligence”-verklaringen die bedrijven moeten indienen voordat ze hun producten op de markt brengen of exporteren. Dit is een essentieel onderdeel van de regelgeving, omdat het verboden is om producten op de markt te brengen of te exporteren als de geografische coördinaten nog niet zijn verzameld en ingediend als onderdeel van de “due diligence”-verklaring.
Het verzamelen van geografische coördinaten van een stuk land kan worden gedaan met behulp van mobiele telefoons, draagbare Global Navigation Satellite System (GNSS)-apparaten en gratis beschikbare digitale tools zoals Geografische Informatiesystemen (GIS). Voor deze processen is geen mobiele netwerkdekking vereist, alleen een sterk GNSS-signaal, vergelijkbaar met Galileo.
Voor stukken land groter dan 4 hectare, die worden gebruikt voor de productie van goederen anders dan vee, moeten de geografische coördinaten worden opgegeven in de vorm van polygonen, wat betekent dat breedte- en lengtepunten van zes decimalen worden gebruikt om de omtrek van elk perceel te beschrijven. Voor stukken land kleiner dan 4 hectare kunnen bedrijven (inclusief niet-kleine bedrijven) zowel een polygoon als een enkel punt met breedte- en lengtegraad van zes decimalen gebruiken om de geografische locatie te verstrekken. Voor veefaciliteiten kan één enkele geografische coördinaat worden gebruikt om de locatie te beschrijven.
